e87-من لیلک
دوشنبه, ۱۷ خرداد ۱۳۹۵، ۰۱:۰۶ ق.ظ
آقای مهربانی ها
و بهارها و باران ها، و عطرها و نورها، و شعرها، و شعورها
سلام
الان دو شب از وعده ی ما گذشته و من نمی دانم که چطور این شرمندگی را بپوشانم. خجالت می کشم و عذرخواهم، واقعنی (که تا سر نماز یادم افتاد گرخیدم)، و تنها می دانم که طریق شما را هر لنگی و خسته ای می تواند بپوید و بخشش شما سرمدی است. آقا، مولا، ببخشید...
همیشه همین است حضرت مولا، سرگرم می شویم و یادمان می رود
خوشحالم که این شب آخری شد یک دل سیر مناجات بخوانم. خدا رو شکر به خاطر لطفش به این بنده ی حقیرش و دستگیری شما و هدایتش. چقدر ما کوتاهیم و امیرالمونین بلندند. چقدر می شود یاد گرفت و چقدر من کرختم و لختم و بی حال... و بیشتر خجالت می کشم
همین است حضرت مولا... دایره ی قدر ندانستن و بیحالی و افسردگی، دوری، از دست رفتن و فنا شدن
یاد شبهای دیگری می افتم که ... یاد گرهی که افتاده و دعای هفتم صحیفه سجادیه... یخ شکستن.. چقدر شرمنده ام...
حضرت مولا، تصمیمی گرفته ام برای اصلاح چند رابطه، در اوج درماندگی و بی پایی، کمک کنید و دعایم کنید که آنچه خیر است پایان راه باشد
حضرت مولا، مشکل حرف نزدنم جدی است، و البته نشنیدنم، که با همند! گرفتاری برای من، و آزردگی برای دیگران بسیار پیش آورده، دستگیری کنید تا بی ناامیدی این روزها بگذرد
حضرت مولا، یک ماراتن در ماه پیشِ رو در پیش دارم که مدتی است عقب افتاده، کمکم کنید
حضرت مولا، دوست دارم امسال با نهج البلاغه آشنا شوم و کمی در دریای مولا باشم، به قدر تشنگی که نه، به قدر چشیدن، دوست دارم گاهی مناجاتهای صحیفه را بخوانم، دوست دارم یکی دو بار حداقل دعای ابوحمزه را زمزمه کنم، دوست دارم آخر ماه با اول ماهم فرق کند...
حضرت مولا، دوست دارم یک شب همه ی شرمندگی هایم را بنویسم، همه حرصهایی که به دیگران داده ام، همه ی تیرگیهای کارنامه را، دوست دارم یک شب همه ی دعا کردنی ها را دعا کنم
حضرت مولا، دوست دارم، یک روزی، بتوانم همه آنچه را می جویم، بر مدار شما باشد، و از پس رسیدن به آن برآیم... دوست دارم باورمندانه تر باشم، و رهرو تر آخر این ماه...
***
الهی، ان لم تکن غفرت لنا فیما مضی من شعبان، فاغفر لنا فیما بقی منه، این دم آخری...
***
خدایا، به همه ی ما کمک کن، این شبها و روزهای پیش رو، بهترین هایمان باشد...
***
و مایی که دلتنگ مشهدیم...
سلام
و بهارها و باران ها، و عطرها و نورها، و شعرها، و شعورها
سلام
الان دو شب از وعده ی ما گذشته و من نمی دانم که چطور این شرمندگی را بپوشانم. خجالت می کشم و عذرخواهم، واقعنی (که تا سر نماز یادم افتاد گرخیدم)، و تنها می دانم که طریق شما را هر لنگی و خسته ای می تواند بپوید و بخشش شما سرمدی است. آقا، مولا، ببخشید...
همیشه همین است حضرت مولا، سرگرم می شویم و یادمان می رود
خوشحالم که این شب آخری شد یک دل سیر مناجات بخوانم. خدا رو شکر به خاطر لطفش به این بنده ی حقیرش و دستگیری شما و هدایتش. چقدر ما کوتاهیم و امیرالمونین بلندند. چقدر می شود یاد گرفت و چقدر من کرختم و لختم و بی حال... و بیشتر خجالت می کشم
همین است حضرت مولا... دایره ی قدر ندانستن و بیحالی و افسردگی، دوری، از دست رفتن و فنا شدن
یاد شبهای دیگری می افتم که ... یاد گرهی که افتاده و دعای هفتم صحیفه سجادیه... یخ شکستن.. چقدر شرمنده ام...
حضرت مولا، تصمیمی گرفته ام برای اصلاح چند رابطه، در اوج درماندگی و بی پایی، کمک کنید و دعایم کنید که آنچه خیر است پایان راه باشد
حضرت مولا، مشکل حرف نزدنم جدی است، و البته نشنیدنم، که با همند! گرفتاری برای من، و آزردگی برای دیگران بسیار پیش آورده، دستگیری کنید تا بی ناامیدی این روزها بگذرد
حضرت مولا، یک ماراتن در ماه پیشِ رو در پیش دارم که مدتی است عقب افتاده، کمکم کنید
حضرت مولا، دوست دارم امسال با نهج البلاغه آشنا شوم و کمی در دریای مولا باشم، به قدر تشنگی که نه، به قدر چشیدن، دوست دارم گاهی مناجاتهای صحیفه را بخوانم، دوست دارم یکی دو بار حداقل دعای ابوحمزه را زمزمه کنم، دوست دارم آخر ماه با اول ماهم فرق کند...
حضرت مولا، دوست دارم یک شب همه ی شرمندگی هایم را بنویسم، همه حرصهایی که به دیگران داده ام، همه ی تیرگیهای کارنامه را، دوست دارم یک شب همه ی دعا کردنی ها را دعا کنم
حضرت مولا، دوست دارم، یک روزی، بتوانم همه آنچه را می جویم، بر مدار شما باشد، و از پس رسیدن به آن برآیم... دوست دارم باورمندانه تر باشم، و رهرو تر آخر این ماه...
***
الهی، ان لم تکن غفرت لنا فیما مضی من شعبان، فاغفر لنا فیما بقی منه، این دم آخری...
***
خدایا، به همه ی ما کمک کن، این شبها و روزهای پیش رو، بهترین هایمان باشد...
***
و مایی که دلتنگ مشهدیم...
سلام
