دست بردار آقا! دست بردار! این چه نوع مسخره بازی ایست؟ از این ایمانی که برای خودت ساخته ای و به درد عمه ی شمر هم نمی خورد دست بردار! مثل موش شده ای لب خمره ی روغن...
شبیه بچه ی یک ساله ای هستم که اسباب بازی های گروه سنی 10 ساله ها را دم دستش گذاشته اند...
خدایا غلط کردم خواستم از تنهایی درآم
تنهاییامو به من برگردون
خدایا بین اهل آسمان مشهورترم کن تا اهل زمین، بگذار نشناخته باشم، گمنام باشم
روده درازی هایم را ببخش
محتاج غیرم نکن، قانع و شاکرم بدار، و به رضاً بقضائک نزدیکم کن
و آدمم کن بعد ببرم
حق الناس زیادی را که باید ادا کنم، کمکم کن
!
تمام من در همین یک علامت خلاصه می شود
و گاهی وقت ها هم با یک ؟ ترجمه می شوم
آهای آقای دکتر مشهدی عزیز من
می دانید، تفاوت کلمات با علامات، در این است، که تفسیر علامات و نا مفهوم بودنشان چندین برابر است، غامض اند، نه یک غامض خوب، یک غامض بد، بدترین بد
شاید هم غامض منم، ... یعنی منم که غامض می بینم یا ساده
***
روی دیوار اتاقم نوشته ام نا امیدی گناه است (جایی خواندم کفر است حتی)
من به تو محتاج هستم، تو به من مشتاق هستی؟
یادم باشد پشت این عکس اخیرت بنویسم: خیلی ممنون که حالی ام می کنی به هیچ دردی نمی خورم، هر چی حس می کنم غلط و اشتباه است،
ابوحمزه عجب دعایی است، عجب دعایی است. چه تعبیرات بکری دارد
و راحل الیک غریب المسافه
و سبل المطالب الیک مشرعه
یا جایی که می فرماید اگر می دیدم که تو مرا می بینی گناه نمی کردم
یا جای دیگر که می گوید: تو هستی که می شنوی فریاد فریادکنندگان را...
مدتی است که درگیر موضوعی شده ام که اسمش را گذاشته ام "ادای دینداری". احساس می کنم همه داریم ادای دینداری را در می آوریم و از خود دین دوریم. ظاهر را چسبیده ایم و باطن را رها کرده ایم. از این مجموعه ی عظیم انسان ساز، به یک قاشق کوچک بسنده کرده ایم. جنبه های متعدد مختلفی دارد. فقه باید پی بنای باشکوهی شود که نمای آن مکارم اخلاق است. آن وقت ما اصلا معلوم نیست داریم کجا می رویم؟
و به طرز مشکوکی، احساس می کنم هرکاری که می کنم فکر میکنم بقیه نگاهم می کنند و قضاوتم می کنند. یا فکر می کنم ریا می شود. ... و آن کاری را که فکر می کنم درست است نمی کنم
دوست دارم از همه ی این ظواهر و قواعد، گام ها، شک ها و قضاوت ها، از همه چیز رها شوم، راحت شوم از این اذیت حضور دیگران که نمی گذارد
حجاب چهره ی جان می شود غبار تنم، خوشا دمی که از این چهره پرده برفکنم
به قاعده ی این عربهای پولدار نان به نرخ روز خور هم نیستیم که الکی تو بوق کنیم "رمضان یجمعنا" !
فقط ادا، فقط ادا... همه ی مان ادا هستیم، ادای اخلاق، ادای حق و عدالت، ادای کرامت، ادای باور، ادای علاقه، ادای همه چیز
دانه ی معنی بگیرد مرد عقل، ننگرد پیمانه را گر گشت نقل
قال الصادق(ع): صل من قطعک و اعط من حرمک و احسن الى من اساء الیک و سلم على من سبک و انصف من خاصمک و اعف عمن ظلمک کما انک تحب ان یعفى عنک فاعتبر بعفو الله عنک. الا تـرى ان شمسه اشـرقت علـى الابـرار و الفجـار و ان مطـره ینزل علـى الصالحیـن والخاطئیـن.
امام صادق (ع) فرمودند: با کسـى که از تو بریده بپیـوند و به آن کـه از تـو دریغ کرده بخشش کن و با کسى که به تو بدى کرده نیکى کـن و به کسى که به تو دشنام داده سلام کـن و باکسى که به تـو دشمنـى ورزیـده انصاف ورز و کسـى که تـو را ستـم ورزیده عفو کـن، همچنان که دوست دارى که از تـو گذشت شود. به عفو خدا از خودت عبرت گیر. آیا نبینـى که آفتابـش بر نیکان و بدان هر دو مـى تابـد و بارانـش بر شایستگان و ناشایستگان مى بارد؟
بعضی وقتها هست که دلم می خواهد چیزهایی بنویسم. مثلا از فوت شوهر عمه ام و حسهایی که داشتم در آن چند روز، یا خیلی چیزهای دیگر که نه عنوانش یادم می آید و نه محتوایش. کاملا فراموش شده اند. وقتی در همان لحظه قلم به دست نگیرم یا پای کیبورد ننشینم، آن چیز، حس یا فکر یا ایده یا هرچیز (که اتفاقا خیلی پرمعنی و عمیق، و در لحظه ی ظهورش همه چیز و همه ی دنیا به نظر می رسد)، از دست می رود. می رود که می رود... اما نه، نمی رود. دردش می ماند به جا. نه حسرت است و افسوس، نه رنج و عذاب، یک درد است! حالا کار نداریم که این حرفها چه ارتباطی می توانند داشته باشند به لکی لا تأسَوا علی مافاتکم و لا تفرحوا بما آتاکم. کلی فکر نیمه تمام دارم، متنهای پایان نیافته، ایده های پیگیری نشده. آرزوهایی، روزهایی که نیامده اند ولی از دست رفته به نظر می رسند. وقتهایی بود که نوشتن راحت بود، فکر کردن و ایده داشتن تمام دنیا بود، تلاش کردن straight-forward ترین چیز دنیا بود! زیاد نبود، ولی اینقدر هم کم نبود... شاید هم اینها فقط یک حس است که دارم و صرفا مانع می شود از آنچه واقعا هستم. ما کان مضی، ما سیأتیک فأین؟ فاغتنم فرصة بین العدمین. به تجربه فهمیده ام که آدم را تنهایی هایش می سازد. تنهایی هایش قوت می دهد برای بقیه ی وقتهایش که با دیگران است. یا نیست. به هر حال تنهایی چیز لازم و مقدسی است. مثل مرگ می ماند. همانطور که لازم است پیش از مردن مرد، پیش از تنها شدن باید تنهایی چشید. اما در تنهایی هایم چیزهایی از دیگران سنگینی می کنند. حقوق ادا نشده. اینها را می شود حل کرد. اما چیزهای تلخ دیگری هم هست که مرا در خود می کشد. تردیدهای مردابی...
این مدل نوشتن دقیقا مدل غوطه خوردن هایم است. که به نظر می رسد باید عوض شود. چه وقتی می نویسم چه وقتی می اندیشم.
حالا هرچی، مهم تر از همه این است که وقتی آدم می نویسد باید جزمیت داشته باشد. نباید هر چرندی را نوشت!! حالا باید بروم متنهای ناتمامم را تمام کنم...
+and you can try to stick to what you know, even a smallest bit
+I am close, to the moment that I can tell you, hoping you are not far
شوقی که بند بند وجودم برای مداد دست گرفتن و کشیدن، یا ساختن دارد، یا برای فکر کردن به همسانی رویه ها و رویدادها، و تفلسف...
یک قسمت فراموش شده از ماه رمضان این است که این ماه ماه خلوت است بین رب و مربوب، عبد و معبود، بین من و خدایم.
دارم فکر میکنم که فقه چه دایره ی کوچکی از دینداری است. و من را نباید فقه معنی بکند
