مکذّب
مکذب یعنی کسی که هیچ چیزی قبول نمی کند، مگر آنکه با نفسانیتش مطابقت کند. یعنی فقط خودش را قبول دارد.
فلذا
ما هم ممکن است وقتهایی که با جوش و حرارت در مورد چیزی بحث می کنیم، خیال می کنیم در پی حقیقتیم، بلکه دنبال نفسانیت خود می رویم. حنیف نیستیم، مکذبیم.
یک بار دیگر بخواب می روم
با خستگی و درماندگی، با آشفتگی
بی که با خود روبرو شده باشم
یا در این لحظات آخر روز روبرو شوم
http://www.aviny.com/hadis-mozooee/ejtemai/doost.aspx
امام صادق(ع): مَن غَضِبَ عَلَیکَ ثَلاثَ مَرّاتٍ و َلَم یَقُل فیکَ سوء فَاتَّخِذهُ لِنَفسکَ خَلیلاً
هر کس سه بار بر تو خشم گرفت ولى به تو بد نگفت، او را براى خود به دوستى انتخاب کن.
امام علی(ع): لا یکونُ الصَّدیقُ صَدیقاً حَتى یَحفَظُ
اَخاهُ فى ثَلاثٍ:فى نکبَتِه وَ غَیبَتِه وَ وَفاتِه؛
دوست اگر در سه مورد دوستش را حمایت نکند دوست نیست:در شدت و گرفتارى او ، در غیبت وى و پس از مرگش.
***
یادمان نمیرود آن اتفاقی که پس از رسول خدا در کوچه ی بنی هاشم افتاد
امیرالمومنین(ع):
عرفت الله سبحانه بفسخ الـعـزائـم و حل العقود و نقض الهمم؛ من خدا را به وسیله فسخ شـدن تـصـمـیـم ها و باز شدن گره ها و شکستن همت های گرفته شده شـنـاخـتم
ما جفت الدموع الا بقسوه القلوب / اشک ها خشکیده نشد مگر به خاطر سنگدلی. ما قست القلوب الا لکثره الذنوب / دل ها جز با گناه سخت نمی شود
*چرا از بروز احساساتم/هیجاناتم می ترسم؟
راهم بده
و عن ذلک ما حرس الله عباده المؤ منین بالصلوات و الزکوات و مجاهدة الصیام فى الایام المفروضات تسکینا لا طرافهم و تخشیعا لا بصارهم و تذلیلا لنفوسهم و اذهابا الخیلاء عنهم .
یعنى : خداوند بندگان مؤمن را با نمازها و زکاتها و روزه هاى دشوار از کبر و خودبینى محافظت و حراست مى کند، به پیکر آنان آرامش مى بخشد، به دیدگان آنان فروتنى مى دهد، نفس آنان را رام مى سازد، دلهاى آنان را افتادگى مى آموزد، و خود پسندى را از آنان دور مى کند.
تقابل دوام و عمق اینجور است که ما (یا من بنده) همه اش دنبال پیدا کردن معنی ای در هر چیز هستم و نمی خواهم تلف بشوم و از این چیزها. همه چیز ناب و خالص باشد و ذره ای ناخالصی تویش نباشد و مثل ماه باشد همه چیز و از تمیزی برق بزند. خیلی بلد باشم، خیلی مودب باشم، خیلی باخدا باشم، خلاصه خیلی باشم
اما این دیدگاه غلط است
در مقابل آدم تا می آید یک کار درست حسابی بکند نمی شود یا اولش می شود بعد نمی شود و خلاصه که هرکاری می آید بکند می رود روی هوا و به جایی نمی رسد. بعد فکر میکند که مشکل از اینجا بوده که آمادگی نداشته یا شناخت نداشته یا از این چیزها
که این هم غلط است
عمیق بودن چیز خوبی است اما مداوم بودن بهتر است. آنچه آدم در واقع دنبالش است و فکر می کند عمق است، دوام است. دوام عمق می آورد ولی عمق دوام نه. درنتیجه فلسفه کم است برای پا در هوا ها، و زود است برایشان. اول باید از پا در هوایی در بیایند بعد بروند دنبال معنا و این صحبتها
***
خدایا
شکرت که بخشنده ای
که بخشیده ای
خدایا گمنامم بدار، از ریا دورم بدار
به حق خالصترین بندگانت
