کفی بی عزا ان اکون لک عبدا، و کفی بی فخرا ان تکون لی ربا
جاذبه خاک به ماندن میخواند و آن عهد باطنی به رفتن عقل به ماندن میخواند و عشق به رفتن... و این هردو را خداوند آفریده است تا وجود انسان را در آوارگی و حیرت میان عقل و عشق معنا کند
پاسخ:
اون چیزیه که آدم از فهمیدنش خوشحال می شه و فک می کنه دنیا رو به دست آورده و کلی به بقیه به خاطرش فخر می فروشه، بعد می فهمه به هیچ دردی نمی خورده، یه سراب بوده که دنبالش افتاده بوده